ΔΙΕΘΝΗ

Φανταστείτε το υβρίδιο ενός Frank Ocean πιο ερωτικά φορτισμένου, ενός Weeknd σε παράλληλο timeline –όπου δεν πήρε ποτέ τη mainstream στροφή μετά τα mixtapes– κι ενός Perfume Genious που εξερευνεί τις R'n'B ευαισθησίες του. Ίσως, έτσι, σχηματίσετε μία αρκετή καλή εικόνα για το είδος του καλλιτέχνη που είναι ο serpentwithfeet (κατά κόσμον Joshiah Wise), αν και τελικά αποτελεί κατηγορία από μόνος του. Το ντεμπούτο του soil είναι ένα περίεργο φρούτο πειραματικής pop, εναλλακτικού R'n'B και αστρικής soul, το οποίο εξετάζει με γενναιοδωρία, απαλότητα και λεπτομέρεια τις διάφορες εκφάνσεις της ομοφυλοφιλικής αγάπης. Βιώνεται δε ως ονείρωξη διαρκείας.

Εν αρχή, η καθηλωτική εμπειρία ακρόασης που προσφέρει το soil, πηγάζει από τη μοναδική φωνή του Wise: τα υπερβατικά βιμπράτο και τα υγρά φαλτσέτο του, διαθέτουν εξαγνιστικές ιδιότητες. Τραγουδώντας βιωματικές ιστορίες ερωτικής απόρριψης, σεξουαλικής επιθυμίας και συναισθηματικής σύνδεσης (με οδυνηρά όμορφο τρόπο), πλάθει αληθινούς κόσμους, στους οποίους η αγάπη είναι το ιερό δισκοπότηρο: το δεδομένο και το ζητούμενο, το εφαλτήριο και το τέλμα, το raison d' être. Είτε αναφέρεται στον άσχημο χωρισμό του "Syrup" («Rejection is shaping me again»), είτε στο ολοκληρωτικό δόσιμο του “Cherubim” («I get to devote my life to him»), η αγάπη αντιμετωπίζεται ως το απόλυτο δώρο της ζωής· το οποίο, ωστόσο, προϋποθέτει φροντίδα, επιμονή και μεράκι για να το γευτεί κανείς στην ολοκληρωμένη του μορφή.

Η ευαισθησία με την οποία βιώνει ο Wise τις συναισθηματικές του περιπέτειες, μεταφέρεται και στην καρδιά των κομματιών. Στο εναρκτήριο “Whisper”, λ.χ., τραγουδάει με ψυχικό βάθος για τα μυστικά μεταξύ των εραστών. Στο “Messy”, πάλι, εξηγεί ότι καρτερά ένα και μόνο χάδι από τον σύντροφό του, ενώ στην ποίηση του “Mourning Song ” εξομολογείται πως θεωρεί τον εαυτό του τυχερό που βρίσκεται στη θέση να του λείπει τόσο έντονα ο άνθρωπός του. Μέσω λοιπόν των τρυφερών στίχων και των εκφραστικών ελιγμών, ο serpentwithfeet φροντίζει να φωτίσει κάθε γωνιά της ψυχικής του αβύσσου. Παράλληλα, η πλούσια παραγωγή των Clams Casino & Katie Gately προσθέτει βάθος και όγκο στον δίσκο. Η καθοριστική τους συμβολή αποτυπώνεται χαρακτηριστικά στο “Seedless”, το οποίο θυμίζει κάπως Shabazz Palaces (στο λιγότερο παλαβό).

Εν τέλει, το soil ανήκει στην κατηγορία δίσκων που δεν προορίζονταν να στιγματίσουν μουσικά το έτος, μα θα το κάνουν όπως και να έχει, έτσι όπως πλάθει ένα ρευστό, μεθυστικό, εύθραυστο, ολόδικό του σύμπαν, το οποίο προσκαλεί τον ακροατή να παγιδευτεί μέσα του χωρίς εισιτήριο επιστροφής. Δεν πρόκειται για ένα ακόμη κοινωνικοπολιτικό μανιφέστο περί φυλετικής εκπροσώπησης ή πολιτικών ταυτότητας, αλλά για μία συλλογή αφοπλιστικά ειλικρινών τραγουδιών, που υμνούν τη μαγεία της σαρκικής επαφής, της εγκεφαλικής καύλας και του σαρωτικού, κατακλυσμικού έρωτα. Τέτοιοι δίσκοι μπορούν να αλλάξουν ζωές· ναι, ακόμη και στις μέρες μας.